Prawo do obrony/ granice prawa i zasad etyki adwokackiej/ lojalność wobec faktów/

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne procesowe

Tytuł:
Prawo do obrony/ granice prawa i zasad etyki adwokackiej/ lojalność wobec faktów/
Wyrok:
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 6 października 2005 r., sygn. II AKa 195/05
Treść:
Obrońca oskarżonego zastosował mianowicie stosunkowo rzadko spotykaną "taktykę" argumentowania, polegającą na zarzucaniu Sądowi meriti dowolności ocen przy jednoczesnym wielokrotnym ignorowaniu przez skarżącego ustalonych w toku postępowania faktów i dowodów, z których one wynikają, lub też sugerowaniu faktów nie mających żadnego uzasadnienia w zebranym materiale dowodowym (szczegółowo okoliczności te zostaną przedstawione w ramach porządku chronologicznego prowadzonych rozważań). Warto w związku z tym skonstatować, że oskarżony ma prawo bronienia się wszelkimi niezakazanymi prawnie metodami, sposobami i środkami. Prawo to (i powinność wynikającą z otrzymanego pełnomocnictwa do obrony) posiada także jego obrońca, o ile działa na korzyść oskarżonego. "Jest dobrym prawem obrony oskarżonego" — pisze Sąd Najwyższy w tezie orzeczenia z dnia 14 maja 1999 r. (Prok. i Pr. nr 4 z 2000 r., poz. 8) — "mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów (lojalności wobec faktów)". Sąd Apelacyjny, także w kontekście wywodów niniejszej skargi apelacyjnej, w pełni podziela powyższy pogląd. Za naganne uznać zwłaszcza trzeba świadome włączanie przez obrońcę oskarżonego w treść swojej procesowej argumentacji nieprawdziwych twierdzeń o faktach i ich przedstawianie jako zgodnych z rzeczywistością. Postępowanie takie sytuuje obrońcę w roli przeciwnika sądu i wymiaru sprawiedliwości. Realizacja powinności obrończych przed adwokata w żadnym wypadku nie usprawiedliwia wykraczania poza granice prawa i zasad etyki adwokackiej.
Żródło:
System informacji Prawnej PRAWNIK

Zobacz również: