Precedensy - Prokuratura Okręgowa w Zielonej Górze

Wymiar kary/ nadzwyczajne złagodzenie kary/ dobrowolne naprawienie szkody

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne materialne

Tytuł:: Wymiar kary/ nadzwyczajne złagodzenie kary/ dobrowolne naprawienie szkody
Wyrok:: Wyrok SN z dnia 6 marca 2002 r., sygn. WA 6/02
Treść:: Dla zastosowania przez sąd art. 295 k.k. nie ma znaczenia fakt, kiedy sprawca przestępstwa wymienionego w tym przepisie naprawił szkodę – jeszcze przed wszczęciem postępowania karnego czy też dopiero w czasie jego trwania (nawet w toku rozprawy głównej), natomiast jest istotne, czy uczynił to „dobrowolnie”, czyli w wyniku własnej swobodnej decyzji. […] Ustawodawca, uzależniając skorzystanie przez sprawcę z określonych dobrodziejstw od chwili naprawienia szkody, wprowadza konkretną klauzulę, jak czyni to np. w art. 296 § 5 k.k. A zatem wyrazić należy pogląd, iż nie ma przeszkód do zastosowania wobec sprawcy art. 295 § 1 k.k., jeśli naprawi on szkodę przed wszczęciem postępowania karnego, w czasie jego trwania, jak też w czasie postępowania sądowego, aż do czasu wydania wyroku przed sądem pierwszej instancji (zob. powołany Komentarz do kodeksu karnego..., teza 6 do art. 295 k.k.). Oczywiste jest, że „dobrowolność” musi znaleźć odzwierciedlenie w naprawieniu szkody w wyniku swobodnej decyzji sprawcy przestępstwa. W niniejszej sprawie nie ma żadnych przesłanek, które mogłyby wskazywać na zniesienie bądź ograniczenie owej swobody w podjęciu przedmiotowej decyzji i nie ma tu znaczenia, iż całość szkody została wyrównana niejako etapami, jeśli zważy się na wysokość kwoty i sytuację materialną oskarżonego Krzysztofa K. W tym miejscu zauważyć także godzi się, iż przewidziana w art. 295 § 1 k.k. instytucja odstąpienia od wymierzenia kary jest fakultatywna i zależy od swobodnego uznania sądu orzekającego. W takiej zaś sytuacji zarzut obrazy prawa materialnego (art. 295 § 1 k.k.) uznać należy za chybiony, natomiast w tego rodzaju sytuacjach mogą ewentualnie wystąpić warunki do postawienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz rażącej niewspółmierności kary (zob. P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek: Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 1999, t. II, teza 7 do art. 438 k.p.k., s. 539).
Żródło:: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna i Izba Wojskowa nr 2002 poz. 57

Zobacz również: